
Ένα μαγικό ρούχο που ταιριάζει σε όλες, από XS μέχρι XL, και που λύνει μονομιάς το άγχος του “τι νούμερο να πάρω”. Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται για μια καλοστημένη φούσκα που σπάνια αντέχει στη δοκιμασία της καθημερινότητας.
Η βιομηχανία της μόδας προωθεί το one size ως “εύκολη λύση”. Ρούχα με λάστιχα, κορδόνια ή oversized γραμμές που, θεωρητικά, προσαρμόζονται σε κάθε σώμα. Μόνο που η αλήθεια είναι πιο σκληρή: σε κάποιες πέφτουν σαν σακί, σε άλλες σφίγγουν σε σημεία που δεν πρέπει, και σχεδόν ποτέ δεν κολακεύουν όλες το ίδιο. Αυτό που βλέπεις στη βιτρίνα ή στο Instagram δεν είναι αυτό που θα καθίσει πάνω σου.
Όταν ένα one size δεν σου ταιριάζει, το μήνυμα που παίρνεις δεν είναι “φταίει το ρούχο”, αλλά “φταις εσύ που δεν χωράς”. Ένα ύπουλο παιχνίδι που μετατρέπει το νούμερο σε κριτήριο αξίας. Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα δεν είναι το σώμα μας, αλλά η εμμονή μιας βιομηχανίας που ακόμα μετράει “καλούπια” αντί για ανθρώπους.
Γιατί επιμένει η μόδα;
Ο λόγος είναι ξεκάθαρα οικονομικός. Ένα μόνο πατρόν σημαίνει λιγότερο κόστος παραγωγής, αποθήκευσης και logistics. Το one size δεν είναι για σένα, είναι για την τσέπη της εταιρείας. Και όσο πιο “εύκολο” σου το πουλάει, τόσο περισσότερο κερδίζει εκείνη – κι εσύ μένεις με την απογοήτευση μπροστά στον καθρέφτη.
Η πραγματικότητα είναι ότι κάθε σώμα εχει τις δικές του καμπύλες, τις δικές του γωνίες, τις δικές του ιστορίες. Δεν υπάρχει “ένα” μέγεθος που να τις χωράει όλες, και ούτε θα υπάρξει. Αντί να στριμώχνει τις γυναίκες σε ράφια που γράφουν “OS”, η μόδα οφείλει να σχεδιάζει για την ποικιλία, την ατομικότητα, το πραγματικό σώμα – όχι το ιδανικό της μακέτας. Το μέλλον της μόδας δεν είναι να μας στριμώχνει σε μια ετικέτα, αλλά να μας ντύνει όπως πραγματικά είμαστε: διαφορετικές, όμορφες, αληθινές. Για να δούμε, τι θα ακολουθήσει...