
Το πρωί της Τρίτης 28 Οκτωβρίου, στην εκπομπή του ALPHA, Super Κατερίνα, βρέθηκε ως καλεσμένη η Ματίνα Παγώνη, η οποία παραχώρησε μία πολύ ιδιαίτερη συνέντευξη. Προχώρησε σε μία εξομολόγηση για τις απώλειες που την «τσάκισαν», για τον σύζυγό της και την απόφασή της να μην αποκτήσει παιδιά, αλλά και για το περιστατικό που έζησε στο νοσοκομείο που την άλλαξε.
Η συνέντευξη της Ματίνας Παγώνη στο Super Κατερίνα
Μίλησε αρχικά για τον θάνατο του πατέρα της, ο οποίος συνέβη όταν ήταν μικρό παιδί και την σόκαρε: «Τραυμάτισε την παιδική μου ψυχή. Τα παιδιά δεν πρέπει να μπαίνουν σε μονάδες, επηρεάζονται. Ήμουν 7 χρονών, ήρθαμε από την επαρχία με την μητέρα μου στο ΚΑΤ. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω το μέλλον του πατέρα μου, αν θα ζήσει ή θα πεθάνει. Νόμιζα ότι θα μπω να τον δω και θα ήταν φυσιολογικά όπως ένας άρρωστος. Ήταν τελείως παραμορφωμένος, διασωληνωμένος, από τροχαίο.
Όταν τον αντίκρισα σοκαρίστηκα, ήταν πρησμένος, με σωλήνες. Δεν ήταν ένας απλός άρρωστος στο κρεβάτι. Έκλαιγα και χτυπιόμουν να τον δω. Ο γιατρός μου είπε “θα μπεις αλλά δεν θα κλάψεις και θα φοβηθείς για να τον δεις”. Έτσι έκανα, όταν βγήκα δεν είπα τίποτα αν και με ρωτούσα όλοι. Όταν πήγα σπίτι, κλείστηκα σπίτι και έκλαιγα για να ξεσπάσω. Γι’ αυτό δεν αφήνω παιδιά στη μονάδα εντατικής. Επηρεάζομαι. Τα παιδιά δεν είναι για το νοσοκομείο. Εκεί αποφάσισα όμως ότι θα γίνω γιατρός».
Και έπειτα εξομολογήθηκε για τον θάνατο της μητέρας της: «Έχασα πρώτα τον μπαμπά και μετά τη μαμά. Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω ακόμα. Η μαμά έφυγε από ιατρικό λάθος και με έχει επηρεάσει τρομερά. Ζούσαμε στο Άργος. Όταν πέθανε ο μπαμπάς είχαμε μία γυναίκα στο σπίτι και δεν μου είχε πει ότι ήταν άρρωστη και έκανε εμετούς (η μητέρα μου). Έφυγε πριν 8 χρόνια. Μιλούσα στο τηλέφωνο μαζί της και όταν μου το είπε, μου είπε ότι πόναγε η μέση της, αλλά το κακό είχε γίνει. Την έφερα στο νεφρολογικό τμήμα, κάναμε αιμοκάθαρση, αλλά ήταν αργά πλέον.
Δεν θα έδινα αυτή τη θεραπεία αν το ήξερα, για να μην κάνει οξεία νεφρική ανεπάρκεια. Ό,τι έγινε, έγινε. Δεν είχε νόημα να τσακωθώ. Είπα αυτά που έπρεπε εκεί που έπρεπε. Νομικά δεν προχώρησα γιατί η μαμά μου δεν με άφησε. Ήταν λάθος που δεν με ειδοποίησαν, αλλά πήρε την ευθύνη μόνη της. Η μητέρα μου ήταν πολύ κοντά μου. Με επηρέαζε, όχι σε όλα, αλλά με επηρέαζε. Ήμουν μοναχοπαίδι κακομαθημένο. Όταν δεν έχεις αδέρφια είσαι περισσότερο κοντά με τους γονείς σου».
Τότε η Κατερίνα Καινούργιου την ρώτησε εάν η μητέρα της ενέκρινε τον σύζυγό της, με την ίδια να απαντά: «Δεν είχε πρόβλημα η μαμά μου με τον σύζυγό μου. Τον γνώρισα όταν είχα πάει να κάνω αγροτικό στη Λήμνο. Ήθελα να τα κάνω όλα γρήγορα. Δεν ήξερα τι σημαίνει Λήμνος… Ξεκίνησε ένας Γολγοθάς γιατί δεν είχα ιδέα, ήμουν σε ένα μέρος ξένο. Εκεί έμαθα τι σημαίνει εμπειρία» – δείτε εδώ το love story με τον σύζυγό της.
Με αφορμή δηλώσεις που έχει κάνει στο παρελθόν για την απόφασή της να μη γίνει μαμά, ρωτήθηκε ξανά για το θέμα αυτό και εξήγησε: «Είναι μέσα στη ζωή αυτή η ερώτηση, είναι λογικό να σε ρωτήσουν γιατί δεν έχεις κάνει παιδί. Πρέπει να απαντήσεις αυτό που αισθάνεσαι. Αυτή ήταν η άποψή μου και συνεχίζει να είναι. Όταν κάνεις ένα παιδί, δεν το κάνεις για να στο μεγαλώσουν οι άλλοι και να καμαρώνεις. Πρέπει να τα γαλουχήσεις, να τα προσέξεις, να συζητάς μαζί του. Εγώ από τη στιγμή που επέλεξα την ιατρική, πότε θα ασχολιόμουν με ένα παιδί; Το συζήτησα βέβαια πρώτα. Ήταν η απόφασή μου γιατί δεν είχα ιδιαίτερη όρεξη να ασχοληθώ με ένα παιδί. Μου αρέσει να τα βλέπω, να παίζω και να τα φιλάω αλλά μέχρι εκεί. Δεν μπορώ να αφιερωθώ.
Έχω φίλες που δεν ασχολούνται με τα παιδιά τους, τα μεγαλώνουν και τα φροντίζουν άλλοι. Δεν έχει νόημα για εμένα αυτό. Δεν το βλέπω έτσι. Μπορεί να κάνω λάθος και να μην είμαι σωστή. Ο καθένας έχει τις απόψεις του όμως και είναι σεβαστές».
Και λίγο πριν αποχαιρετήσει το κοινό και την παρουσιάστρια, μίλησε για ένα περιστατικό που έζησε δουλεύοντας στο νοσοκομείο, το οποίο θα θυμάται για πάντα: «Ήταν ένα περιστατικό με μία κοπέλα από την Σπάρτη, σε ηλικία 18 ετών, νοσηλεύτηκε εκεί, δεν μπορούσαν να βρουν τίποτα, είχε πυρετό που δεν έπεφτε και την μετέφεραν σε εμάς στην Αθήνα. Ήταν από τα πιο δύσκολα περιστατικά. Μέχρι να βγάλουμε διάγνωση πέρασε καιρός. Όταν τελείωσε η ιστορία είχε καταλάβει ότι θα πεθάνει και οι συγγενείς, εμείς δεν απαντούσαμε αν θα πέθαινε και λέγαμε απλά “είναι σοβαρά”.
Έφυγε 1,5 μήνα μετά την θεραπεία (από το νοσοκομείο) και κάθε χρόνο μας έστελνε μία ελιά την ημέρα που είχε μπει στο νοσοκομείο. Έζησε. Ακόμα το κάνει. Τα γλαστράκια τα μάζεψα στο γραφείο και κάθε φορά τα βλέπω και λέω “κάναμε και κάτι”. Σώσαμε μία ζωή, έζησε ένας άνθρωπος 18 χρονών. Ήταν στα πρώτα χρόνια που είχα τη διεύθυνση της κλινικής. Δώσαμε τέτοια μάχη που τα δώσαμε όλα. Αυτά μένουν. Μας δίνουν δύναμη αυτά τα περιστατικά και να λέμε “ζήσε την κάθε στιγμή και φρόντισε να είσαι ευτυχισμένος”».



