
Πόσες φορές έχεις κολλήσει στην κίνηση και σκεφτεί “θα τα παρατήσω όλα”; Η Μαίρη Άντερσον, όμως, δεν το είπε — το επινόησε.
Ήταν το 1902. Μια γυναίκα από την Αλαμπάμα ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη, κάθεται σε ένα τραμ και έξω χιονίζει. Ο οδηγός αναγκάζεται να σταματά συνεχώς για να καθαρίσει το παρμπρίζ. Οι επιβάτες δυσανασχετούν, ο χρόνος κυλάει, και κάπου εκεί, μια σπίθα ανάβει στο μυαλό της Μαίρης:
«Κι αν υπήρχε ένας τρόπος να καθαρίζεται το τζάμι χωρίς να βγαίνει κανείς έξω;»
Γυρνώντας στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα, η Άντερσον δεν το άφησε απλώς σαν “μια ιδέα”. Πήρε χαρτί και μολύβι, έκανε σχέδια, περιγραφές, και στις 18 Ιουνίου 1903 κατέθεσε την αίτηση για την πατέντα του πρώτου “Window Cleaning Device”, δηλαδή του πρώτου λειτουργικού υαλοκαθαριστήρα.
Στις 10 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, της απονεμήθηκε το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας με αριθμό 743,801.
Το σύστημα της λειτουργούσε με έναν απλό μοχλό μέσα από το όχημα και μπορούσε να αφαιρείται εύκολα όταν ο καιρός ήταν καλός — κάτι που σήμερα θεωρούμε αυτονόητο.
Μόνο που τότε... κανείς δεν τη πήρε στα σοβαρά.
Οι εταιρείες απέρριψαν την πρότασή της. Μια από αυτές της έγραψε ευγενικά ότι «δεν θεωρούμε την εφεύρεσή σας εμπορικά αξιοποιήσιμη».
Κοινώς, “δεν πουλάει, κυρία μου”.
Κι όμως — πούλησε. Μερικά χρόνια αργότερα, όταν η αυτοκινητοβιομηχανία απογειώθηκε, όλα τα αυτοκίνητα είχαν υαλοκαθαριστήρες. Όλοι… εκτός από τη Μαίρη, που δεν κέρδισε ποτέ ούτε δεκάρα από το δημιούργημά της.
Αλλά δε λύγισε. Έζησε μέχρι το 1953, είδε την εφεύρεσή της να γίνεται παγκόσμια αναγκαιότητα, και σχεδόν μισό αιώνα μετά, το 2011, το όνομά της μπήκε στο Inventors Hall of Fame — εκεί όπου βρίσκονται οι άνθρωποι που κυριολεκτικά άλλαξαν τον κόσμο.
Τι μας μαθαίνει η ιστορία της Μαίρης Άντερσον;
Ότι οι μεγάλες ιδέες γεννιούνται από τις μικρές ενοχλήσεις.
Ότι η υπομονή και το πείσμα μπορούν να σκουπίσουν την “ομίχλη” της αμφισβήτησης.
Και ότι, τελικά, μια γυναίκα “κολλημένη στην κίνηση” έβαλε σε κίνηση ολόκληρη την αυτοκινητοβιομηχανία.



