
Η Τζόαν Τζετ ηταν η ίδια η επανάσταση με δερμάτινο μπουφάν, eyeliner και μια κιθάρα που έκοβε σαν ξυράφι. Στη δεκαετία του ’80, μια εποχή γεμάτη γκλίτερ και ποπ φανφάρες, η Τζόαν ήρθε να ταράξει τα νερά με το χαρακτηριστικό της ύφος και να αποδείξει ότι οι γυναίκες στο ροκ δεν ήταν διακοσμητικές φιγούρες – ήταν η ψυχή του.
Η Τζόαν ξεκίνησε τη μουσική της πορεία ως μέλος των Runaways, του πρώτου αμιγώς γυναικείου ροκ συγκροτήματος που τόλμησε να πει "είμαστε εδώ για να μείνουμε". Παρά τις δυσκολίες που έζησε– σεξιστικά σχόλια, απόρριψη από ραδιοφωνικούς σταθμούς, και σνομπισμό από τη μουσική βιομηχανία – η Τζόαν και οι Runaways κατάφεραν να τραβήξουν τα βλέμματα.
Ωστόσο, το συγκρότημα διαλύθηκε το 1979, και η Τζόαν βρέθηκε να ξεκινά από την αρχή. Μετά από απορρίψεις από 23 δισκογραφικές εταιρείες (!) όταν προσπαθούσε να κυκλοφορήσει το "I Love Rock 'n' Roll", αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Μαζί με τον παραγωγό της, Κένι Λαγκούνα, ίδρυσε τη δική της εταιρεία, Blackheart Records, κάτι σχεδόν ανήκουστο για την εποχή.
Η επιτυχία δεν άργησε να έρθει, αλλά η ζωή της Τζόαν Τζετ ήταν γεμάτη εντάσεις. Το "I Love Rock 'n' Roll" εκτοξεύτηκε στην κορυφή των charts και έγινε ύμνος, όμως η πίεση της διαρκούς περιοδείας και το βάρος του να είναι γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο την κυνηγούσαν.
Η Τζόαν πάλευε όχι μόνο με τις δικές της ανασφάλειες αλλά και με τη δημόσια εικόνα της. Πολλοί την έκριναν για το ανδροπρεπές στιλ της, την έντονη προσωπικότητα και την ασυμβίβαστη στάση της. Αντιμετώπισε διακρίσεις, φήμες για την προσωπική της ζωή και ατελείωτες μάχες για να διατηρήσει τον έλεγχο της καριέρας της.
Παρά τις προκλήσεις, η Τζόαν Τζετ κατάφερε να αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι της στη ροκ σκηνή. Με κομμάτια όπως το "Bad Reputation" και το "Crimson and Clover", έγινε η φωνή όσων αισθάνονταν ότι δεν ανήκαν πουθενά. Ήταν εκείνη που έλεγε σε όλους: "Δεν χρειάζεται να σας αρέσω. Αρκεί να είμαι αληθινή". Η γυναίκα πίσω από τον μύθο Πίσω από τη σκληρή της εικόνα, η Τζόαν ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε τη μουσική με πάθος.
Δεν σταμάτησε ποτέ να δίνει χώρο σε νέους καλλιτέχνες και να στηρίζει ανεξάρτητα μουσικά κινήματα. Και μέχρι σήμερα, ακόμα κι αν τα φώτα δεν είναι τόσο λαμπερά όσο στα 80s, η φωνή και η ενέργειά της παραμένουν ατόφιες. Η ιστορία της Τζόαν Τζετ είναι η απόδειξη ότι το ροκ είναι τρόπος ζωής.
Η Τζόαν δεν κέρδισε μόνο τις μάχες της μουσικής βιομηχανίας· κέρδισε το δικαίωμα να είναι ο εαυτός της. Και αν αυτό δεν είναι ροκ, τότε τι είναι;
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.