Η Ευρυδίκη Παπαδοπούλου, σε βίντεο που δημοσιεύτηκε σήμερα, Τετάρτη 30 Ιουλίου στο κανάλι της Δάφνης Καραβοκύρη στο Youtube, παραχώρησε μια συγκλονιστική συνέντευξη, στην οποία μιλά για όλες τις πτυχές της ζωής της με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Η πρώην παίκτρια του Survivor μεταξύ άλλων, μίλησε για την παιδική της ηλικία, για το πρόβλημα με την υγεία της, αλλά και για τον σύζυγό της, με τον οποίο έχουν αποκτήσει ένα παιδί, τον γιο τους.
Η συγκλονιστική συνέντευξη της Ευρυδίκης Παπαδοπούλου
Τα παιδικά χρόνια και η αποχή της μητέρας της
Αρχικά, η Ευρυδίκη Παπαδοπούλου, μιλώντας για τα παιδικά χρόνια χωρίς την μητέρα της, είπε: «Ο μπαμπάς μου ήταν άντρας, πατέρασς, μητέρα, υπόδειγμα ανθρώπου και υπόδειγμα γονιού. Είχε πολλή αγάπη μέσα του, πολύ ταλαιπωρημένος άνθρωπος όμως δεν στερηθήκαμε τίποτα. Θυμάμαι ήμουν μκρή, είχα γενέθλια, και βρήκα πρόσφατα μια φωτογραφία γιατί είχαμε μετακόμιση και έγραφε από πίσω “1987: Σου εύχομαι παιδί μου να γίνεις καλός άνθρωπος στην κοινωνία”. Έβαλα τα κλάματα.
Μια πρόταση και πόση ουσία είχε μέσα. Τον μπαμπά μου τον λένε Δημήτρη, μας μεγάλωσε με πολύ πόνο, με πολύ κούραση, δούλευε κιόλας. Ήταν έμπορος με ηλεκτρικά είδη, ήταν ένας τσομπάνης ο οποίος ήταν το έκτο παιδί της οικογένειας στο Διδυμότοιχο, σε ένα χωριό, τέρμα θεού. Ήταν οι πιο φτωχοί στο χωριό. Η οικογένεια ήταν πάρα πολύ φτωχή οπότε αποφάσισε να πάρει και τα άλλα πέντε αδέλφια και να έρθουν στην Αθήνα να ξεκινήσουν μια νέα ζωή, ήταν και μάνα και πατέρας στα αδέλφια του, φαντάσου τώρα 10 χρονών.
Μου διηγείται ότι βρήκαν ένα σπίτι στο Αιγάλεω εγκαταλελειμμένο και άρχισαν να ζουν χωρίς ρεύμα χωρίς τίποτα. Κατάφερε να τα σπουδάσει όλα του τα αδέλφια, και κατάφερε σιγά σιγά χωρίς γνώσεις να αρχίζει να παίρνει πράγματα και να τα πουλάει. Έγινε ένας μεγάλος μεγαλέμπορας, έβγαλε πολλά χρήματα, όμως επειδή δεν είχε γνώσεις, τον εκμεταλλεύτηκαν, έχασε τα λεφτά του. Κατάφερε να ξαναβγάλει χρήματα με τον σταυρό στο χέρι, τον ξαναβρήκαν συμφορές οικονομικές».
Η κακοποίηση που δέχτηκε η μητέρα της και η ζωή μαζί της
Μιλώντας για τη σχέση με την μητέρα της και την κακοποίηση που είχε δεχτεί στον προηγούμενο γάμο της, είπε: «Η μαμά μου ήρθε από τα Πριγκιπονήσια που ζούσε με άλλα δύο παιδιά, η μαμά μου εκεί περνούσε μια σχέση κακοποιητική, με έναν άνθρωπο σκληρό, δεν εισέπραττε αγάπη, ξέρω ότι η κακοποίηση ήταν και λεκτική και σωματική. Η μητέρα μου έβγαλε μιωπία στο Θεό γιατί εκείνος την έριξε στο παμπρίζ στο αυτοκινήτου και μπήκαν γυαλιά. Αποφάσισε να πάρει τα δύο ανήλικα παιδιά της και να έρθει στην Ελλάδα. Εκεί την γνώρισε ο μπαμπάς μου γιατί ήταν πολύ όμορφη γυναίκα. Πήρε τα παιδιά της και τα μεγάλωσε μέχρι μια ηλικία, έκαναν πρώτα την αδελφή μου την Βάγια. Η μαμά μου λόγω του ότι δεν είχε μάθει να εισπράττει αγάπη δεν είχε μάθει να δίνει αγάπη, την έδειχνε με τον δικό της τρόπο θα πω εγώ. Όμως τα νεύρα της μαμάς μου ήταν σπασμένα, δεν μπορούσε να μας φροντίσει σωστά, γινόντουσαν τακτικές διαμάχες μέσα στο σπίτι.
Ο πατέρας μου της είπε ότι καλύτερα να χωρίσουν, την φρόντιζε, έμεινε σε ένα δικό της σπίτι. Αναγκάστηκε για πρώτη φορά να δουλέψει. Εγώ με την μαμά μου μεγάλωσα μέχρι 2-3 ετών, η μαμά ήταν πάρα πολύ τακτική στο σπίτι, όμως δεν θυμάμαι αυτά που λέει η αδελφή μου. Η αδελφή μου λέει ότι την τάιζε τον εμετό της, η μαμά μου μας τάιζε τόσο πολύ μέχρι να κάνουμε εμετό, και μετά μας τάιζε και τον εμετό μας. Εγώ δεν τα θυμάμαι αυτά γιατί ήμουν μικρή και εννοείται πώς έχει τραύματα. Δεν ήμουν τόσο μεγάλη που να τα θυμάμαι. Γυρίζαμε από το σχολείο και το φαγητό δεν ήταν έτοιμο, δεν ήταν κακός άνθρωπος, ήταν κουρασμένος και κακοποιημένος.
Δεν είχε πάρει αγάπη, δεν μπορούσε αυτός ο άνθρωπος να δώσει αγάπη. Η σχέση με την μητέρα μου από τότε που έφυγε δεν είχαμε καμία επαφή, ήταν σαν να μην έχω μαμά. Δεν την αναζητούσαμε γιατί ξέραμε ότι θα είναι απούσα. Με τον μπαμπά κάναμε τέλεια ζωή, μας έκανε όλα τα χατίρια, μας μαγείρευε, μας πήγαινε βόλτες, μετά σταμάτησε τη δουλειά, ήρθε η μαμά του από το χωριό, μας φρόντιζε, άγιος άνθρωπο. Μας γέμισε ένα κενό που υπήρχε. “Σ’αγαπώ” δεν λέει ούτε ο μπαμπάς μου, του λέω ότι είναι πολύ σημαντικό.
Η μαμά ερχόταν 1 φορά το χρόνο και μας έδινε ένα επίδομα που έπαιρνε. Ανέλαβα γρήγορα ρόλους μαμάς για τον εαυτό μου και για τους άλλους. Έκανα απίστευτα πράγματα. 14 χρονών άρχισα να δουλεύω, δούλεψα σε κομμωτήριο, δούλεψα σε καφετέρια, έβγαζα τα δικά μου χρήματα. Δεν ήμουν καλή μαθήτρια, έχω ΔΕΠΥ, βαριάς μορφής, που τότε δεν το είχαμε καταλάβει αλλά τώρα το καταλαβαίνω και μου το έχουν πει και οι ειδικοί».
«Έχω δεχτεί κακοποίηση όλων των μορφών από πρώην σύντροφό μου»
Μάλιστα, μιλώντας για την περιοδο της ζωής της που βρισκόταν σε κακοποιητική και τοξική σχέση, είπε: «Άρχισα να δουλεύω στα κομμωτήρια, δούλεψα και βράδυ, πειραματίστηκα και λίγο, μου έλεγαν όλοι ότι είσαι όμορφη, πήραν τα μυαλά μου αέρα, βλέπουμε μια αίτηση στα Playmate μου λέει η θεία μου πήγαινε, στέλνουμε μια φωτογραφία και από τις χίλιες τόσες κοπέλες, περνάω στην 12αδα, έφυγα από αυτή την εμπειρία, δεν μου άρεσε αυτός ο χώρος, και επειδή αντιμετώπισα κινδύνους, δεν ήθελα να πάω.
Θυμάμαι που… θα το πω έχουν περάσει χρόνια, μου είχαν πει για να σε προωθήσουμε έλα μαζί μας σε μια βίλα, θα σπάσεις και θα πιείς. Και ήμουν 18 ετών και δεν καταλάβαινα και λέω τι να σπάσω και να πιώ; Και μου λένε είσαι ανόητη; Αυτό το ταξίδι που κράτησε 6-7 μήνες γιατί τότε ήταν μεγάλη διαδικασία, μου είπαν για να σε προωθήσουμε θα πάρεις μέρος σε ένα πάρτι, τους είπα όχι δεν θέλω και μετά ήρθαν και τα καλλιστεία. Ήρθα αντιμέτωπη με τέτοιους ανθρώπους γιατί είπα ευχαριστώ πολύ δεν θέλω.
Είχα μάθει να ζω και με τα πολλά και με τα λίγα, γύρω στα 23 άνοιξα το δικό μου κομμωτήριο στην Αγία Βαρβάρα. Όμως γύρω στην πρώτη κρίση, ο κόσμος ερχόταν και μου έλεγε ότι τους απέλυσαν γι αυτό άργησαν να έρθουν στο κομμωτήριο, συν μια σχέση που είχα, με την οποία συγκατοικούσαμε και με απατούσε, είχα και κακοποιηυική σχέση, και λεκτική βία, και σήκωνε το χέρι του πάνω μου, δεν με σακάτευε στο ξύλο, αλλά έτρωγα κάτι σκαμπίλια, και αυτό πολύ είναι για την ψυχή.
Το κακό που έκανα ήταν να μην μιλάω, αυτός ο άνθρωπος με παραμύθιαζε ότι άμα του δίνω τα λεφτά μου που έβγαζα από το κομμωτήριο, επειδή εγώ ήθελα πάρα πολύ να κάνω μια οικογένεια, ήταν ο πρώτος μου έρωτας, ότι θα τα βάλουμε στην άκρη προίκα για τα παιδιά μας. Καμία σχέση, τα λεφτά μου πέταξαν. Αυτή η σχέση κρατησε από 22 χρονών μέχρι 27. Αυτός ο άντρας με απατούσε, δεν το παραδεχόταν, με αποκαλούσε τρελή. Εκεί ξεκίνησε ο καρκίνος μου. Πώς το διαχειρίζομαι, δεν λέω τίποτα σε κανέναν και σκέφτομαι τι να κάνω, μιλάω τότε με τον αδελφό μου και μου είπε “όταν ανοίξεις την πόρτα και θα φύγεις δεν θα ξαναγυρίσεις”.
Εγώ μέχρι να το κάνω αυτό είχα πάθει ανορεξία, με είχε πιάσει μια κάψα στο στήθος και είχα φαγούρα σε όλο μου το σώμα. Ήθελα να βγάλω το δέρμα μου, όταν το μάτωνα το δέρμα μου, τότε ηρεμούσα. Άρχισα να πηγαίνω στους γιατρούς και δεν βρήκαν κάτι. Εγώ δεν γνώρισα ότι αυτά ήταν τα συμπτώματα του καρκίνου. Κάποια στιγμή αποφασίζω να του γράψω ένα γράμμα, να πάρω όλα μου τα ρούχα σε σακούλες σκουπιδιών και να πάω στον πατέρα μου».
Η μάχη της με τον καρκίνο
Η Ευρυδίκη Παπαδοπούλου, μιλώντας για την μάχη της με τον καρκίνο, είπε: «Ο καρκίνος ήταν ενεργοποιημένος από τα 27, ξεκινάω μια άσταση ζωή, να πίνω κάθε βράδυ πάρα πολύ, κάπνιζα 3-4 πακέτα την ημέρα, τα λεφτά μου από το κομμωτήριο τα πέταγα όλα στα μπαρ. Γνωρίζω έναν κύριο, να είναι καλά ο άνθρωπος όπου και να είναι και στους πρώτους μήνες σχέσης μένω στα χέρια του, λιποθυμώ, και πετάω και έναν όγκο στο λαιμό. Με ρωτούσαν τι είναι. Υπήρχε λοιπόν ένας όγκος που είχε το μέγεθος ενός αυγού. Με πάει σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, η πρώτη μου χημειοθεραπεία ήταν στα 28 μου. Είχα Λέμφωμα Hodgkin σε βαριά μορφή στο τελευταίο στάδιο.
Μέχρι να μου πουν ότι έχω αυτό, αναφερόντουσαν σε κάποιες σπάνιες μορφές καρκίνου που είχαν μικρό προσδόκιμο ζωής. Με στέλνουν στον Ευαγγελισμό και ξεκινάει εκεί μια διερεύνηση του τι έχω και θυμάμαι χαρακτηριστικά να έχει η γιατρός την ακτινογραφία και να μου λέει ξεκινάς χημειοθεραπείες, έχεις καρκίνο, σου δίνουμε 1 εβδομάδα ζωής. Θυμάμαι να ακουώ το αίμα στις καρωτύδες μου, η καρδιά μου να πάει να σπάσει, να θέλω να κάνω εμετό, να νιώθω ότι έχω χάσει όλο τον κόσμο και να βλέπω αστέρια. Έβαλα τα κλάματα, ένιωσα ότι έχασα τον κόσμο μου.
Η πιο σκοτεινή μου σκέψη ήταν να πεθάνω, από την βαριά χημειοθεραπεία υπήρχαν στιγμές που έφτασα να βλέπω αυτό το τούνελ και η αγάπη μου για τον μπαμπά μου με γύρισε πίσω. Αν δεν είχα αυτή την αγάπη για τον μπαμπά μου δεν θα είχα κάτι να με κρατήσει. Ο καρκίνος δεν είναι η καταδίκη μερικές φορές, είναι νίκη. – Εμένα ο καρκίνος μου τα πήρε όλα και με έκανε από το μηδέν, έπρεπε να ξαναξεκινήσω, μου άφησε πολλά στην ψυχή».
Ακολουθήστε το Pink.gr στο 
Ακολουθήστε το Pink.gr και στο Instagram
