Η Séblé Bailly du Bois είναι ένα κορίτσι που γεννήθηκε στην Αιθιοπία και μεγάλωσε στην Ελλάδα. Η πορεία της δεν ήταν εύκολη. Ήρθε στην Ελλάδα μικρή, έμαθε από νωρίς τι σημαίνει να προσαρμόζεσαι, να βρίσκεις τη φωνή σου μέσα σε μια ξένη γλώσσα, να κουβαλάς πατρίδες μέσα σου χωρίς να χρειάζεται να τις ορίσεις. Κι όμως, όλη αυτή η διαδρομή έγινε δύναμη, έμπνευση και ταυτότητα.
Η Séblé είναι από εκείνους τους ανθρώπους που δεν χρειάζονται πολλά για να γεμίσουν έναν χώρο — αρκεί το χαμόγελο και η ενέργειά της. Αν τη ρωτήσεις ποια είναι, θα σου πει πως είναι μια γυναίκα που αγαπά τη ζωή, τη μουσική, την αυθεντικότητα και τη δημιουργία. Αν τη δεις, θα το καταλάβεις πριν καν το πει. Χορεύει ξυπόλυτη στην κουζίνα της, ακούει podcasts στο μετρό, βάφεται χωρίς αφορμή και γελάει δυνατά — γιατί έτσι νιώθει ζωντανή.
Σήμερα, μέσα από τη δουλειά της με το brand Bailly du Bois, σχεδιάζει όχι μόνο τσάντες αλλά και μια ολόκληρη φιλοσοφία γύρω από τη γυναικεία δημιουργικότητα, τη φροντίδα και τη συντροφικότητα. Γιατί για τη Σεμπλέ, η ομορφιά δεν είναι επίφαση — είναι τρόπος ζωής, τρόπος ύπαρξης.
Παρακάτω, μας μιλάει με ειλικρίνεια, τρυφερότητα και χιούμορ για την καθημερινότητά της, τα παιδικά της χρόνια, το πώς αντιλαμβάνεται την «πατρίδα», αλλά και το όνειρό της να δημιουργήσει έναν χώρο όπου οι γυναίκες μπορούν να νιώθουν ασφαλείς, δυνατές και ελεύθερες.
Séblé, μίλησέ μας για σένα!
Λατρεύω να χορεύω ξυπόλυτη στην κουζίνα μου, σε ρυθμούς ρεγκετόν, bossa nova ή και ζεϊμπέκικο, με μοναδικό κοινό τις αφίσες του Τέτση, του Φασιανού και του Ματίς. Αισθάνομαι όμορφη, γειωμένη, ελεύθερη. Μου αρέσει επίσης να ακούω podcasts από συνεντεύξεις και TEDx μέχρι stand-up comedy και cold cases ;πρωί πρωί, πηγαίνοντας στο γραφείο.
Μου αρέσει να ντύνομαι, να βάφομαι και να στολίζομαι χωρίς να έχω κάπου να πάω· απλώς για εμένα. Το βράδυ αγαπώ να κάνω ένα ζεστό μπάνιο, φυσικά τραγουδώντας παράφωνα, και να φαντάζομαι πως πρωταγωνιστώ σε διαφήμιση της Pantene. Μου αρέσει να γελάω και να παρασέρνω με το γέλιο μου και τους ανθρώπους γύρω μου. Μου αρέσει να ζω, κι ας μην είναι πάντα αυτονόητο.
Πώς ήταν η εμπειρία του να μεγαλώνεις σε μια νέα χώρα, με διαφορετική γλώσσα και κουλτούρα;
Η αλήθεια είναι πως έφτασα στην Αθήνα πολύ μικρή, τριάμισι ετών. Οι αναμνήσεις μου είναι κάπως θολές συναισθηματικά, τότε ήξερα τι ένιωθα, αλλά δεν ήξερα πώς να το εκφράσω (ακόμη δεν ξέρω πολλές φορές). Παρ’ όλα αυτά, έχω μερικές πολύ καθαρές εικόνες. Θυμάμαι το αεροδρόμιο όταν φτάσαμε, τα μπαλόνια, τους φίλους της μητέρας μου· όλοι λευκοί, όλοι χαρούμενοι για τον ερχομό μας. Θυμάμαι πόσο ξένο μου φαινόταν το μάρμαρο στο διαμέρισμά μας, πόσο μικρός μου φάνηκε ο χώρος, σε σχέση με τις αλάνες του ορφανοτροφείου. Θυμάμαι το χαμηλό ταβάνι, το ασανσέρ, τα φαγητά που δεν ήταν καυτερά. Μια γυναίκα που αργότερα γνώρισα, αγάπησα και έγινε η μαμά μου.
Αν θυμάμαι κάτι πιο έντονα, είναι το εμπόδιο της γλώσσας. Πήγαμε πολύ σύντομα στο νηπιαγωγείο, αφού η μητέρα μου, ως μονογονέας, έπρεπε να επιστρέψει στη δουλειά. Θυμάμαι να σαστίζω που δεν με καταλάβαιναν, αλλά και να γελάω προσπαθώντας να εκφραστώ με σκίτσα, μιμητικές κινήσεις και παντομίμα. Για εμένα, η επικοινωνία τότε ήταν ένα παιχνίδι.
@sbaillydubois Replying to @Neli Anyfantaki🍉 ♬ original sound - Séblé
Πώς επαναπροσδιορίζεις τη λέξη «πατρίδα» μέσα από τη δική σου διαδρομή;
Πιστεύω πως η «πατρίδα» είναι συναίσθημα. Στο τέλος της ημέρας, είναι κάτι καθαρά προσωπικό, μπορεί να το μοιραστείς, αλλά πάντα το κουβαλάς μέσα σου. Για εμένα, η πατρίδα δεν έχει να κάνει με γεωγραφική τοποθεσία, ούτε με χρώμα, γλώσσα ή την ανάγκη να αποδείξεις κάτι.
Πατρίδα είναι ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων, χρωμάτων, ήχων, προσώπων και γεύσεων που με κάνουν να νιώθω «στο σπίτι μου». Οπότε, πατρίδα μου είναι όπου αισθάνομαι σπίτι μου και αυτό δεν μπορεί να μου το στερήσει κανείς.
Αν συναντούσες το παιδί που ήσουν τότε, τι θα ήθελες να του πεις;
Θα του έλεγα: «Κοριτσάκι μου, μην φοβάσαι τόσο. Μην τρέχεις; τα πάντα δεν είναι απειλή. Το παρελθόν μένει εκεί που είναι, και το μέλλον το διαμορφώνεις εσύ. Έχεις όλα τα φόντα, την πίστη και το φως. Ίσως να μην ξέρεις πώς να τα διαχειριστείς ακόμη, ίσως έχεις πολλά στο παιδικό σου μυαλό που μοιάζει πιο ενήλικο απ’ όσο θα έπρεπε. Η μοναξιά δεν είναι μοναχικότητα· να θυμάσαι, η καλύτερή σου φίλη θα είσαι πάντα εσύ.
Ο χρόνος είναι άφθονος, αρκεί να ξέρεις να τον δημιουργείς, να τον απολαμβάνεις και να κάνεις παύσεις. Θα φτάσεις και θα κάνεις πολλά περισσότερα απ’ όσα πιστεύεις, και η ιδέα της επιτυχίας που έχεις τώρα είναι πολύ μικρή μπροστά σε αυτή που θα ανακαλύψεις.
Κοριτσάκι μου, αξίζεις. Και η αξία σου δεν εξαρτάται από τους άλλους, αλλά μόνο από εσένα. Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο· έχεις τη δύναμη να ξανασηκωθείς κάθε φορά που θα πέφτεις. Δημιούργησε και μην φοβάσαι να μιλάς.»
Πώς διαχειρίζεσαι τα κακόβουλα σχόλια στο ίντερνετ;
Με χιούμορ, ευγένεια (ξέρουμε πόσο αφοπλίζει) και λίγη ειρωνεία. Πάνω απ’ όλα, όμως, επικεντρώνομαι στα θετικά σχόλια όσα κι αν είναι, λίγα ή πολλά.
Τι θα ήθελες να μάθουν οι άνθρωποι στην Ελλάδα για την υιοθεσία παιδιών από άλλες χώρες;
Πως η υιοθεσία δεν είναι πράξη μεγαλοψυχίας. Δεν υιοθετούμε παιδιά για να κάνουμε «καλή πράξη», αλλά γιατί θέλουμε να γίνουμε γονείς· για να «μοιραστούμε την αγάπη για τη ζωή», όπως λέει και η μαμά μου.
Θα ήθελα επίσης οι γονείς που επιλέγουν να υιοθετήσουν, όσο κι αν καταλαβαίνω τη λαχτάρα τους να αποκτήσουν παιδί, να συνειδητοποιούν πως, όπως και ένα νεογέννητο δεν είναι «λευκός καμβάς», πόσο μάλλον ένα παιδί μεγαλύτερης ηλικίας, που έχει ήδη ζήσει εμπειρίες σε ένα διαφορετικό περιβάλλον. Έχει ήδη διαμορφώσει χαρακτήρα, συνήθειες, ίσως και τραύματα.
Επομένως, η πραγματική δουλειά των γονέων είναι να κατανοήσουν πώς σκέφτεται το παιδί, πώς μπορούν να το βοηθήσουν να αναπτυχθεί σωστά και με προοπτική, όχι να το κάνουν να απαρνηθεί το παρελθόν του για να ταιριάξει στη νέα, «ιδανική» πραγματικότητα που έχουν σχεδιάσει για εκείνο.
Ποιο είναι το επόμενο βήμα ή όνειρο που κυνηγάς;
Θα ήθελα να μεγαλώσω την εταιρεία μου, Bailly du Bois, να σχεδιάσω νέες συλλογές τσαντών και να συνεργαστώ με δυναμικές γυναίκες, με τις οποίες θα χτίσουμε μια εταιρεία και ένα κοινό όραμα; ένα ασφαλές εργασιακό περιβάλλον όπου προτεραιότητα θα έχουν η δημιουργικότητα, η αλληλεγγύη και ο σεβασμός.
Πώς είναι η καθημερινότητά σου σήμερα;
Ξυπνάω νωρίς και, πριν φύγω για το γραφείο, προσπαθώ να πηγαίνω για ένα 5χλμ τρέξιμο, βλέποντας τον ήλιο να ανατέλλει. Έπειτα κάνω μπάνιο, ντύνομαι και βάφομαι, πάντα χορεύοντας. Στο μετρό περνώ αρκετή ώρα ακούγοντας μουσική, podcasts ή διαβάζοντας, ενώ ταυτόχρονα παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου και προσπαθώ να μαντέψω τις ζωές τους.
Στο γραφείο περνάω οκτώ ώρες σε ένα ενδιαφέρον περιβάλλον, με το καλύτερο χαρακτηριστικό του να είναι οι υπέροχοι συνεργάτες μου. Το απόγευμα επιστρέφω σπίτι και, ανάλογα με τη διάθεση, πάω βόλτα, κάνω πιλάτες, μαγειρεύω ή αποκοιμιέμαι βλέποντας κάποια σειρά.
Τι σε εμπνέει στη δουλειά και στη ζωή σου αυτήν την περίοδο;
Αυτήν την περίοδο με εμπνέει η καλοσύνη των ανθρώπων• να κοιτάζω γύρω μου και να τρέφομαι από τις μικρές πράξεις αγάπης και αλληλεγγύης που συμβαίνουν παντού, συνεχώς, και που τώρα μπορώ να βλέπω πιο καθαρά, γιατί είμαι πιο ευαίσθητη σε αυτές.
Με εμπνέει επίσης όσα μαθαίνω στη δουλειά μου, το πόσο αναπτύσσομαι πνευματικά και επαγγελματικά, με αποτέλεσμα να γίνομαι μια καλύτερη Σέμπλε, είτε ως φίλη, υπάλληλος, σύντροφος, κόρη ή επιχειρηματίας.
Ακολουθήστε το Pink.gr στο 
Ακολουθήστε το Pink.gr και στο Instagram
