
Η Jocelyn Brooks κατέβηκε 40 ορόφους μέσα από σκάλες πνιγμένες στον καπνό και την απόγνωση. Όταν βγήκε από τους Δίδυμους Πύργους και κοίταξε τον καθαρό ουρανό της Νέας Υόρκης, κατάλαβε ότι ζούσε.
Την ώρα που άλλοι έπεφταν από τα παράθυρα για να γλιτώσουν τη φωτιά, εκείνη έκανε μια υπόσχεση στον εαυτό της: θα έβλεπε τα παιδιά της να μεγαλώνουν — και θα κυνηγούσε το παιδικό της όνειρο να γίνει νοσηλεύτρια.
«Πρέπει να γίνω νοσοκόμα», θυμάται να λέει στον εαυτό της. «Μου δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία, και θα την αρπάξω».
Χρειάστηκαν σχεδόν δέκα χρόνια επιμονής, σπουδών και δουλειάς, μέχρι να πάρει το πτυχίο της στη νοσηλευτική. Από το 2012 εργάζεται ως κλινική νοσηλεύτρια σε κέντρο για ασθενείς με καρκίνο. Για την ίδια, το να επιζήσει από την 11η Σεπτεμβρίου ήταν ένα κάλεσμα – μια υπενθύμιση ότι η ζωή πρέπει να έχει νόημα.
Μεγαλώνοντας στο Τρινιντάντ και Τομπάγκο, η οικογένειά της δεν είχε χρήματα για γιατρούς. Η μητέρα της, Irene Woods, φρόντιζε τα παιδιά με βότανα και αντισηπτικά, και η μικρή Jocelyn την βοηθούσε κρατώντας ψαλίδια και γάζες. Από τότε γεννήθηκε μέσα της η αγάπη για την ιατρική. Όταν όμως μετακόμισε στο Μπρούκλιν το 1986, η ζωή την οδήγησε αλλού — σε δουλειά σε επενδυτική τράπεζα, μακριά από τα όνειρα.
Όλα άλλαξαν εκείνο το πρωινό της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Βρισκόταν στον 40ό όροφο του Βόρειου Πύργου όταν ακούστηκε ο εκκωφαντικός θόρυβος. «Αυτό ήταν», είπε σ’ έναν συνάδελφο, πιστεύοντας πως ήρθε το τέλος. Κατέβηκε τις σκάλες μαζί με εκατοντάδες ανθρώπους, βοήθησε μια γυναίκα που δεν μπορούσε να αναπνεύσει και, βγαίνοντας στο δρόμο, είδε σκηνές που δεν θα ξεχάσει ποτέ.
Τα χρόνια που ακολούθησαν δεν ήταν εύκολα. Οι σειρήνες και τα φώτα των αυτοκινήτων την επανέφεραν συχνά εκείνη τη μέρα. Μα αυτές οι αναμνήσεις έγιναν τελικά το καύσιμό της. Σπούδασε ψυχολογία, μετά νοσηλευτική, και στα 48 της ξεκίνησε μια νέα ζωή.
Σήμερα, στα 61, η Jocelyn Brooks εργάζεται στο Memorial Sloan Kettering Cancer Center της Νέας Υόρκης. Κρατάει το χέρι ανθρώπων που φοβούνται, τους θυμίζει ότι δεν είναι μόνοι. «Είμαι εδώ», τους λέει. «Και θα τα καταφέρουμε μαζί». Για εκείνη, κάθε μέρα είναι δώρο.